یادش بخیر و خدایش رحمت کند ، پیر فرزانه ای بود که همیشه ذکر لبش این ابیات بود و تا بود به آن عمل می کرد:


 خواهی که شود دل تو چون آیینه
 دَه  چیز برون کن ز درون  سینه
 حرص و حسد و بخل و حرام و غیبت
 کبر و غضب و رِیب و ریا و کینه
 که البته اصل رباعی از خاقانی است با پس و پیش شدن لغات بیت دوم ، که مهم معنا و مفهوم شعر است:    خواهی که شود دل تو چون آیینه
            ده چیز برون کن از درون سینه
            حرص و دغل و بخل و حرام وغیبت
            بغض و حسد و کبر و ریا و کینه

    باشد که ما هم بدان عمل کنیم.