فضیل روایت کند : با قافله اى به سفر حج مى رفتیم . در راه به قبیله اى از اعراب چادرنشین رسیدیم . هنگام پرس و جو از احوال آنان ، گفتند : " در این قبیله ، زنى بسیار زیبا زندگى مى کند که در معالجه مارگزیدگى مهارتى شگفت دارد . "  

ما به فکر افتادیم که او را از نزدیک ببینیم . براى دیدنش ، بهانه اى جز معالجه مارگزیدگى در کار نبود . جوانى از همراهان ما که با شنیدن اوصاف زن ، فریفته جمالش شده بود ، چوبى از روى زمین برداشت و ساق پایش را با آن زخمى کرد . سپس براى درمان زخم مار ، به خانه زن رفتیم . او را چون خورشید درخشان یافتیم .

جوان بلهوس ، خراش پایش را نشان داد و گفت : " این ، اثر زخم مار است که ساعتى پیش مرا گزیده است . "

زن زیبا نگاهى به خراش انداخت و پس از معاینه کوتاهى گفت : " این زخم مار نیست ، ولى از چیزى که آلوده به ادرار مار بوده ، خراش برداشته و آن آلودگى ، بدن را مسموم کرده است و علاج پذیر نیست و  تا چند ساعت دیگر خواهى مرد . " 

جوان هوسران که از دیدن طبیب ماهرو ، خود را باخته وپاکدامنی پیشه نکرده و همه چیز را فراموش کرده بود ، ناگهان به خود آمد و تازه متوجه شد که چگونه با اندیشه هاى شیطانى ، جان خویش را در معرض خطر مرگ قرار داده است . هنگام غروب آفتاب ، جوان بلهوس بر اثر مسمومیتى که از ناحیه چوب آلوده پیدا کرده بود ، چشم از جهان فرو بست و قربانى نگاه هوس آلود به زن بیگانه شد .

از کتاب هزار ویک حکایت اخلاقی

تالیف:محمدحسین محمدی