منبر از پشت شیشه مسجد
چشمش افتاد و دید چوبه دار
عصبی گشت و غیظی و غضبی
بانگ برزد که : ای خیانت کار 
تو هم از اهل بیت ما بودی
سخت وحشی شدی و وحشت بار
نرده کعبه حرمتش کم بود؟
که شدی دار شحنه، شرم بدار
ما سرو کارمان به صلح و صلاح
تو به جرم و جنایتت سرو کار
دار، بعد از سلام و عرض ادب
وز گناه نکرده استغفار
گفت : ما نیز خادم شرعیم
صورت اخیار گیر یا اشرار
تو قلم میزنی و ما شمشیر
غلظت از ما، قضاوت از سرکار
تا نه فتوی دهند منبر و میز
دار کی میشود سر و سردار
هرکجا پند و بند درماندند
نوبت دار میرسد ناچار
منبری را که گیر و دارش نیست
همه از دور و بر کنند فرار "
باز منبر فرو نمی آمد
همچنان بر خر ستیزه سوار
عاقبت دار هم زجا در رفت
رو به در، تا که بشنود دیوار
گفت اگر منبر تو منبر بود
کار مردم نمی کشید به دار !!!!
مرحوم استاد شهریار
*****************
کلیات دیوان شهریار، به تصحیح خود استاد و با مقدمه اساتید و نویسندگان، چاپ ششم، ص 228
