دراین شعر زیبای دکتر قلی پور ، معنای کشتی نجات بودن امام حسین ع ، برای هر دور افتاده از حقیقت ایمان و هر شکّاک و تیره نگری که در تنهایی افکار خود اسیر است، به خوبی بیان شده و نشانه های رسیدن به یقین و حقانیت حضرت حسین ع وبهره مندی از نور هدایتش ، به وضوح نمایان است. در جایی میگوید:
" منی که تیغ شکاکی به دستم.......... به تو که می رسم ،تسلیم هستم"
و اینگونه به زیبایی با شک وتردید شروع کرده و با بر شمردن صفات والای امام حسین ع و مقام او وتفاوتهایش با اهل روزگار ، کم کم به یقین وبازگشت به دامان او را به زیبایی می سراید.
ضمن تشکر ویژه از ایشان که این شعر را به طور اختصاصی برای "وبلاگ پارک شهر" ارسال کرده اند، ما هم آن را منتشر میکنیم :
+++++++++++++
مرا رنجی کِدِر، در جان نهفته
مرا صد پرسش پاسخ نگفته
شده تردید لخته در سرِ من
شده تشویش بارِ پیکر من
شکسته قابِ دیروزِ نگاهم
کمی امروز، محتاج گناهم
کشاکش می روم در خواب پنهان
چکاچک می درم کرباسِ ایمان
فصول پر ملالی سر نمودم
ز آبِ شک ، دوچشمم، تر نمودم
لبِ تیغ دوراهی خانه کردم
سر زلف خطا را شانه کردم
به هر دربی زدم ٫ روحم نیاسود
به هر نقدی زدم،سودم نیافزود
غضبناک از عقیمانِ سخن دان
ز دست مستجابان، خسته ، حیران
کنم فریاد بر هر نازنینی
شدم گستاخِ هر اهل یقینی
منی که تیغ شکاکی به دستم
به تو که می رسم ،تسلیم هستم
تمام اعتقادم در تو جاری است
خوشا تیغ اراده از تو کاری است
فَرآهنگی شنیدم روح پرور
سرآغازی بچیدم جنس آخر
نوازش های طعم سبز هستی
تو در این بی نهایت ، رمز هستی
++++
فراسوی تعقل، نبضِ نوری
تو از ترکیبِ ذهن شب به دوری
فراسوی سخاوت،پاکبازی
عبور از باغ حیرت را، تو رازی
فراسوی نجابت، آبرویی
نگینِ سبزِ انگشتِ وضویی
فراسوی تحمل، روح صبری
کویرِ چشم ما را لطفِ اَبری
توئی که شاید و اما، نداری
توئی که راهِ ناپیدا نداری
توئی که در قمارِ عشق، خودرا
به یک سر باختی از شوقِ یک "لا "
توئی که نام تو با آب جاری است
و خونت رد پای پایداری است
++++
نوای نازِ باران، یاحسین است
سرود آبشاران، یاحسین است
شمیم عطر گلها ، یاحسین است
طنینِ عالم آرا، یاحسین است
زلال خشم طوفان ، یاحسین است
سلامِ چشمه ساران،یاحسین است
غزلهای نجیبان، یاحسین است
گل آهنگِ شهیدان،یاحسین است
صدای دست وسینه،یاحسین است
دَمی که دلنشینه،یاحسین است
++++
از آن روزی که خونت ریخت بر خاک
نشد این لکه ننگ از زمین،پاک
زمین را کهکشانی کردی آن روز
زمان را جاودانی کردی آن روز
فرودی آمدی از جنس پرواز
به پایان آمدی از جنس آغاز
زدند آئینه حق را شکستند
شعورِ آدمی را دست بستند
و شرم از روی ماه تو نکردند
و فهم از زخمِ آهِ تو نکردند
چوماهِ سبز را صد پاره کردند
حقارت های خود را چاره کردند!
سپیدی چون سقوطِ خواب گیرد
چراغِ توبه شب مهتاب گیرد
دو دستانت قنوتِ ناب بستند
و نامت را به زلف آب بستند
و آب از شرم تو خشکیده لب ماند
و خاک از خون تو در شور تب ماند
همان ذاتی که نورت را سرشته است
به هر معراج،نامت را نوشته است
++++
نگینِ دست آزادی ، حسین است
طلوعِ پرتوِ شادی، حسین است
خلوصِ پاکِ آئینه، حسین است
همان دلدار دیرینه،حسین است
ظهورِ ذات زیبایی ٫ حسین است
گلِ هردم تماشائی،حسین است
جلای عزتِ بودن، حسین است
جوازِ نیک آسودن،حسین است
دلیلِ صحتِ ایمان،حسین است
"نشانِ عشق در ایران،حسین است"
.......................... دکتر حشمت الله قلی پور شهریور1388 ..................................................
علیرضا دادرس
